LOU en MAMPOER (ongeveer 2016)

In groter sentra's kan mens sê "Hierdie dorp het ... (soveel)... pubs"

In Pringlebaai is die definisie van 'n "pub" nie so maklik nie. Hier is tien (10) plekke waar jy kan "ontspan".

Een van die plekke is die "Head Office".

Dis waar ek vanaand vir Lou en Mampoer ontmoet het. Toevallig gaan sit ek langs hulle se baas.

My naam is "Sonop" sê die langharige man langs my. Hy kyk reguit voor hom. Dis Sonop se honde - Lou en Mampoer.

Lou is 'n moerse groot kruising tussen 'n Rottweiler en Doberman.

Mampoer is 'n volbloed Boerboel. Langerige stert.

Lou en Mampoer se baas sê vir my, " Mens spreek sy naam uit "Loe" nie "Lou" nie. Hy hou nie van "Lou" nie."

Die freakin hond staar na my.

Hello "LOE" sê ek en stoot die blikbeen in sy rigting. Mens weet nooit nie....

Maar Mampoer, die Boerboel, kyk ook na my en swaai sy stert - effens - en dan weer effens..

As 'n hond kon glimlag was dit sekerlik 'n glimlag.

Sonop gooi sy dreadlocks eenkant en sê "Nice nê Oom."

"Mampoer die Boerboel is reggemaak Oom. Hy ruik net blomme heeldag, Oom. Hy hou van Erica blomme Oom."

Ek kyk na Sonop.

"Hy's weird, bro" sê ek .

"Oom?"

"'n Boerboel moet mense eet - nie "freakin" blomme ruik nie .... BRO"

Mampoer hou my deurentyd op. En dan gaan lê hy met sy kop op sy voorpote soos honde maar doen . Vakerige oë kyk na my. Vir 'n oomblik dan lig hy sy kop en kyk na Sonop.

Sonop staan op om toilet - toe te gaan. (Hoe het Mampoer geweet?)

Mampoer staan ook op. Sy stert swaai.

Sonop - sien ek - het net en been soos ek . Ek is sprakeloos.

En dan sien ek Sonop soek-soek en vat-vat na sy wit stokkie.

En Mampoer kyk na my en swaai-swaai sy stert.

En dis wanneer ek DANKIE sê vir ten minste een been.